ମୁମ୍ବାଇ ୧୯/୬: ସୁଶାନ୍ତ ସିଂହ ରାଜପୁତଙ୍କ ଆତ୍ମହତ୍ୟାର କାରଣ ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ଜଣା ପଡ଼ିପାରି ନାହିଁ। ଏହି ମାମଲାରେ ପୋଲିସ୍ ସୁଶାନ୍ତଙ୍କ ପରିବାର ଲୋକ ଏବଂ ତାଙ୍କ କିଛି କ୍ଲୋଜ୍ ଫ୍ରେଣ୍ଡଙ୍କୁ ପଚରାଉଚୁରା କରୁଛି। କୁହାଯାଉଛି ଯେ ସୁଶାନ୍ତ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ପୂର୍ବରୁ ନିଜ ବନ୍ଧୁ ମହେଶ ଶେଟ୍ଟୀଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କରିଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ରାତି ଅଧିକ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ ଫୋନ୍ ଉଠାଇ ପାରି ନଥିଲେ। ଏବେ ମହେଶ ସୁଶାନ୍ତଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଏକ ଇମୋସନାଲ୍ ପୋଷ୍ଟ୍ ସେୟାର କରିଛନ୍ତି।

wp:core-embed/instagram {"url":"https://www.instagram.com/p/CBlHRZQFBeC/?utm_source=ig_embed","type":"rich","providerNameSlug":"instagram","className":""}

https://www.instagram.com/p/CBlHRZQFBeC/?utm_source=ig_embed

/wp:core-embed/instagram

ମହେଶ ଶେଟ୍ଟୀ,ସୁଶାନ୍ତଙ୍କ ସବୁଠୁ ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ। ନିଜ ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ମହେଶ ଇନଷ୍ଟାଗ୍ରାମରେ ଲେଖିଛନ୍ତି,‘ବେଳେ ବେଳେ ଜୀବନରେ ଆପଣ ଜଣଙ୍କୁ ଭେଟନ୍ତି ଏବଂ ଏକ ସମ୍ପର୍କ ପରି ଅନୁଭବ କରନ୍ତି ଯେପରିକି ଆପଣ ତାଙ୍କୁ ଭଲଭାବେ ଜାଣନ୍ତି। ଆପଣଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ ଯେ ଆପଣଙ୍କୁ ଭାଇ ହେବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ହେବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ। ଏଭଳି ଆମେ ଭେଟିଥିଲୁ। ଯଦି ଆମେ ଫିଲ୍ମ ସିଟି​ରେ ଖାଦ୍ୟ ଏବଂ ଅଧିକ ବୁଲି ନଥାନ୍ତୁ ସେତେ ଯାଏଁ ଆମକୁ ଅନୁଭବ ହୋଇନଥାନ୍ତା ଯେ ଆମେ କେବେ ଏବଂ କିପରି ପରସ୍ପରର ଜୀବନର ଏକ ଅଭିନ୍ନ ଅଂଶ ହୋଇ ଯାଇଛୁ।’

{"id":288396,"sizeSlug":"large"}

‘ଏତେ ସାରା ସ୍ମୃତି,ଆମ ଯାତ୍ରା,ଆମ ଅନ୍ତହୀନ ଚ୍ୟାଟ୍,ଖାଦ୍ୟ,ଫିଲ୍ମ,ବହି,ପ୍ରକୃତି,ବିଜ୍ଞାନ,ସମ୍ପର୍କ ଏବଂ ଅନେକ ବକଓ୍ବାସ। ସେ ସେହି ପିଲାଙ୍କ ପରି ଥିଲେ ଯିଏ ଯେକୌଣସି କ୍ୟାଣ୍ଡି ସପରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥାନ୍ତି। ଜବରଦସ୍ତ ଏନର୍ଜି ଏବଂ ସ୍ବପ୍ନ ଯାହା କେବେ ସରି ନଥାଏ। ସେ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇବା ଶିଖାଇଥିଲେ। ଆମେ ଏକ ବିଚିତ୍ର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଥିଲୁ ଏବଂ ସେ ସବୁବେଳେ ଖୁସି ଥିଲେ କାରଣ ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କକୁ ସ୍ନେହ କିମ୍ବା ସାର୍ବଜନିକ ପ୍ରଦର୍ଶନର ଆବଶ୍ୟକତା ନଥିଲା। ଏହା ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପବିତ୍ର ଥିଲା।’

{"id":288397,"sizeSlug":"large"}

ମହେଶ ଶେଟ୍ଟୀ ଆଗକୁ ଲେଖିଥିଲେ ‘ ତାଙ୍କ ସଫଳତା,ତାଙ୍କ ଉପଲବ୍ଧି,ତାଙ୍କ କାମ,ସେ ସବୁବେଳେ ଜଣେ ପୂର୍ଣ୍ଣବାଦୀ ଥିଲେ,ଯାହା କହିଲେ ବି ସେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତିଭାର ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ପାରିବେ ନାହିଁ। ଏହା ସେ କେବେ ବ୍ୟକ୍ତ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ପ୍ରତି ଥର ସେ ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ଫିଲ୍ମ ବଡ଼ ପରଦାରେ ଦେଖିଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସି ଅନୁଭବ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ସେ ଦିନ ରାତି ପରିଶ୍ରମ କରି ଫିଲ୍ମରେ ନିଜ ଭୂମିକାକୁ ଦମଦାର କରିଥିଲେ। ଯିଏ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ସେ ମୋ ପରିବାରର ଅଂଶ ହୋଇଯାଉଥିଲେ।’

{"id":288398,"sizeSlug":"large"}

ଶେଷରେ ମହେଶ ଲେଖିଛନ୍ତି,‘ ସେ କେବେ ଭାବିନଥିଲେ ଯେ ଏହା ସବୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଲେଖିବେ। କେବେ ଆଶା କରିନଥିଲି ଯେ ତୁମେ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଚାଲିଯିବ। ସେ ସବୁବେଳେ ତାଙ୍କୁ ପିଲାଦିନ ଭଳି ନିଜ ହୃଦୟରେ ରଖିବେ ଏବଂ ଏହାକୁ ବେକାର ଯିବାର ଦେବେ ନାହିଁ। ଦୁନିଆ ତୁମ କାମ ବଦଳରେ ତୁମ ଜୀବନକୁ ଉତ୍ସବ ମୁଖରିତ କରିଥାନ୍ତେ। ଯଦି ଆପଣ ହଠାତ୍ ନିଜ ହୃଦୟର ଏକ ଟୁକୁରା ହଜାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ଆପଣ କିପରି ଅନୁଭବ          କରିବେ? ତୁମେ ଜାଣିଥିଲ ଶେଟ୍ଟୀ ରହିଛି ଏବଂ ତୁମ ସହ ରହିବ। ତାହେଲେ କାହିଁକି? କଥା ତ ହୋଇ ଥାନ୍ତ। ମୋତେ ଜଣା ଯେ ତୁମେ ତାରାଗୁଡ଼ିକୁ କେତେ ଭଲ ପାଅ। ପୃଥିବୀ ରାଣ,ସେ ସବୁଦିନ ରାତିରେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବେ।’